ഉപേക്ഷിച്ചു പോകാനും
ആരുമില്ലാതെ
പ്രായപൂർത്തിയാവുന്നവരാണ്
അനാഥ മരണങ്ങൾ
ആയിരം തൊട്ടിലുകൾ
ആത്മാവിൽ കെട്ടിയാട്ടിയാലും
ഉറക്കാനാവാതെ പോകുന്നവരാണ്
അവരുടെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ
എന്തിനെന്നറിയാതെ
കരഞ്ഞു തീർക്കുന്ന നിറങ്ങളാണ്
അവരുടെ പകലുകൾ
രാപകലുകളുടെ വിസ്തീർണ്ണങ്ങളിൽ
ഒരിഞ്ചിലും അടയാളപ്പെടാത്ത
അടിമുടി ഒറ്റയായ
ഒരു പിടച്ചിൽ
ആരും കേട്ടില്ലെങ്കിലും
ആ ജീവിതത്തിന്റെ
വിലാപങ്ങൾക്കുമുണ്ട്
എട്ടു സ്ഥായി !
അതിൽ
ഒമ്പതാം സ്ഥായിയിൽ അവൾ
എനിക്കായി മാത്രമെന്ന്
നമ്മൾ പലവട്ടം
പ്രണയിച്ച് വഞ്ചിച്ചത്
ഒന്നായി തൊടുത്ത്
ഒമ്പതായി എയ്ത്
എണ്ണമില്ലാതെ സ്വയം മുറിഞ്ഞ്
തൊണ്ടയെ തിന്നു തീർത്ത
ഉന്മാദത്തിന്റെ മുലയൂട്ടി
കോശം
ഒറ്റയ്ക്കു വളർത്തിയ
അർബുദ അണ്ഡങ്ങൾ
ചീവീടുകളും
പണിപ്പെട്ട് മിണ്ടാതിരിക്കുന്ന
ഈ രാത്രിയുടെ
ഹാർമോണിയ പെട്ടിയിലുണ്ട്
അവ ഓരോന്നിന്റെയും
പിറവിയും ശൈശവവും
അവരുടെ കൈ പിടിച്ച് നീ
രേഷ്മാ
അമ്മത്തൊട്ടിലുകളിലൂടെയല്ല
പകൽ പുതച്ചയീ
വെള്ളമുണ്ട് വലിച്ചുകീറുന്ന
കേൾവിയുടെ ഗർഭത്തിലൂടെ
അടർന്നകലുന്നു
ഉറങ്ങുമ്പോളറിയാതെപ്പോഴോ
കണ്കോണിലുറഞ്ഞുകൂടിയ
അനാഥമായ ഒരു തുള്ളിയുടെ
കുറ്റബോധത്തിലൂടെ
ഓ,,,,
ലംബി ജുദായി
2 comments:
ആ കലാകാരിക്ക് ഈ അനുസ്മരണം വളരെ ഉചിതമായി
ലംബീ ജുദായീ!
Post a Comment