Monday, November 4, 2013

ലംബീ ജുദായി...

ഉപേക്ഷിച്ചു പോകാനും  
ആരുമില്ലാതെ 
പ്രായപൂർത്തിയാവുന്നവരാണ്  
അനാഥ മരണങ്ങൾ 

ആയിരം തൊട്ടിലുകൾ 
ആത്മാവിൽ കെട്ടിയാട്ടിയാലും 
ഉറക്കാനാവാതെ  പോകുന്നവരാണ്  
അവരുടെ കുഞ്ഞുങ്ങൾ  

എന്തിനെന്നറിയാതെ 
കരഞ്ഞു തീർക്കുന്ന നിറങ്ങളാണ് 
അവരുടെ പകലുകൾ 

രാപകലുകളുടെ വിസ്തീർണ്ണങ്ങളിൽ 
ഒരിഞ്ചിലും അടയാളപ്പെടാത്ത 
അടിമുടി ഒറ്റയായ 
ഒരു  പിടച്ചിൽ 

ആരും കേട്ടില്ലെങ്കിലും 
ആ ജീവിതത്തിന്റെ 
വിലാപങ്ങൾക്കുമുണ്ട്  
എട്ടു സ്ഥായി !

അതിൽ 
ഒമ്പതാം സ്ഥായിയിൽ അവൾ 

എനിക്കായി മാത്രമെന്ന് 
നമ്മൾ പലവട്ടം 
പ്രണയിച്ച് വഞ്ചിച്ചത്  

ഒന്നായി തൊടുത്ത് 
ഒമ്പതായി എയ്ത് 
എണ്ണമില്ലാതെ സ്വയം മുറിഞ്ഞ് 
തൊണ്ടയെ തിന്നു തീർത്ത
ഉന്മാദത്തിന്റെ മുലയൂട്ടി
കോശം 
ഒറ്റയ്ക്കു വളർത്തിയ 
അർബുദ അണ്ഡങ്ങൾ 

ചീവീടുകളും 
പണിപ്പെട്ട് മിണ്ടാതിരിക്കുന്ന 
ഈ രാത്രിയുടെ 
ഹാർമോണിയ പെട്ടിയിലുണ്ട് 
അവ ഓരോന്നിന്റെയും 
പിറവിയും ശൈശവവും  
 

അവരുടെ കൈ പിടിച്ച് നീ 
രേഷ്മാ 



അമ്മത്തൊട്ടിലുകളിലൂടെയല്ല 
പകൽ പുതച്ചയീ 
വെള്ളമുണ്ട് വലിച്ചുകീറുന്ന 
കേൾവിയുടെ ഗർഭത്തിലൂടെ
അടർന്നകലുന്നു   

ഉറങ്ങുമ്പോളറിയാതെപ്പോഴോ 
കണ്‍കോണിലുറഞ്ഞുകൂടിയ 
അനാഥമായ ഒരു തുള്ളിയുടെ 
കുറ്റബോധത്തിലൂടെ  

ഓ,,,,
ലംബി ജുദായി 

2 comments:

ബൈജു മണിയങ്കാല said...

ആ കലാകാരിക്ക് ഈ അനുസ്മരണം വളരെ ഉചിതമായി

ajith said...

ലംബീ ജുദായീ!